قِصَصُ‌الاَنبیا (داستانهای پیامبران) عنوان مشهور کتابهایی است دربارۀ احوال، تعالیم و زندگی پیامبران. سابقۀ گردآوری روایات مربوط به پیامبران پیش از اسلام به قرن اول هجری قمری بازمی‌گردد که ضرورت تفسیر آیات قرآنی به دلایل مختلف احساس می‌شد. در قرآن کریم به مناسبتهایی، از پیامبران پیش از رسول اکرم(ص) و گوشه‌هایی از زندگی آنها یاد شده است؛ و مقصود از آن برانگیختن توجه مردم به کوششهای آنها برای اصلاح عقاید دینی و روابط اجتماعی و تعالیم اخلاقی و به‌طورکلی تاریخ حیات انسان بوده است. به‌همین‌سبب اطلاع از فراز و نشیب زندگی پیامبران و مردم آنها از نخستین ایام نزول آن آیات قرآنی، برای مسلمانان بسی جذاب بوده است. در واقع از همان قرن اول کسانی در سرزمینهای تازه فتح‌شده پیدا شدند که در کوی و بازار قصه‌های پیامبران را با آب و تاب و انواع مبالغه برای مردم می‌گفتند و به‌زودی کارشان بالا گرفت. این اشخاص در تاریخ اجتماعی آن دوران به قُصاص (قصه‌گویان) مشهور بودند.
