قرآن مشهورترین نام کتاب آسمانی مسلمانان شامل تعالیم اخلاقی، اعتقادی و فقهی و قواعدی برای تنظیم روابط اجتماعی آنهاست که طی بیش از بیست سال از نبوت پیامبر اکرم(ص) بر او وَحْیْ شد. قرآن را به نامهایی چون مُصحَف، کتاب، فُرقان، ذِکر، تَنزیل، اُم‌الکتاب، بیان، کلام‌الله و بسیاری دیگر که تعداد آنها را تا نود آورده‌اند، هم خوانده‌اند. پیداست که بسیاری از این نامها، وصف این کتاب آسمانی است و بیشتر آنها در خود قرآن هم آمده است. بعدها دانشمندان مسلمان از این نامها و وصفها برای بیان مفاهیمی‌مربوط به اصول عقاید هم استفاده کرده‌اند. کلمۀ قرآن و صورتهای مختلف آن بارها در آیات قرآنی، به معنیهایی چون «گردآورده»، «خواندنی و آنچه خوانده می‌شود» آمده است. بااین‌حال مسلمانان، از آغازهای اسلام غالباً آن را مُصحَف، به‌معنی صفحه‌ها و اوراق نوشته‌شده می‌خواندند. در قرآن هم کلمۀ صُحُف (جمع صحیفه) به معنای اوراقی که آیات الاهیِ نازل‌شده بر پیامبران را بر خود دارد، به‌کار رفته است. گفته‌اند نام مصحف به پیشنهاد عبدالله بن مسعود، از اصحاب و حافظان بزرگ قرآن، بر آیه‌های نوشته‌شدۀ قرآنی نهاده شد و این نام تا چند قرن رایج بود، تا آنجا که بسیاری از دانشمندان کهن که کتابی دربارۀ قرآن می‌نوشتند، هم آن را مَصاحِف نام می‌نهادند یا این نام را در عنوان کتاب خود وارد می‌کردند. به‌تدریج به آن سبب که در خود قرآن و احادیث نبوی به خواندن این کتاب مقدس تأکید شده است و مسلمانان در همۀ مناسک و آیینهای دینی و غیردینی خود آن را می‌خوانند، نام قرآن جای مصحف را گرفت و مشهورتر و رایج‌تر شد.
