قَراخَتائیان نامی است که مورخان و نویسندگان قلمرو اسلام از قرن ششم هجری قمری به قوم خَتای (کِیتای) که تیره‌ای از طوایف تُنگوز یا مغول بوده‌اند، داده‌اند. جایگاه اصلی اینان ظاهراً در جنوب مَنچوری (شمال شرقی چین امروزی) بود. دسته‌ای از این ختائیان در قرن پنجم هجری قمری به‌سوی سرزمینهای مسلمان‌نشین در شرق ماوراءالنهر به راه افتادند و در آنجا در کنار قلمرو قراخانیان (ایلَک‌خانیان) قلمرویی به‌دست آوردند. عنوان قراختایی از همین دوره بر آنها اطلاق شده است.
