صاحِب‌بن عَبّاد، ابوالقاسم بن عباد (385-326 ﻫ ق) ادیب مسلمان ایرانی است که در زبان و ادبیات عرب استاد بود و وزارت دو تن از پادشاهان سلسلۀ آل‌بویه را به عهده داشت. صاحب (به‌معنی دارندۀ مقام و کمال) لقب و شهرت ابوالقاسم بن عباد است. این لقب را برخی به‌سبب شاگردیِ و همنشینی با ابوالفضل بن عمید، وزیر رکن‌الدولۀ دیلمی که در نویسندگی و شاعری شهرت داشت، و برخی دیگر به‌سبب وزارت او در دورۀ مؤیدالدولۀ دیلمی (پادشاهی 373 -366 ﻫ ق) می‌دانند.
