عَلَوی، بزرگ (1375-1282 ﻫ ش) نویسندۀ ایرانی و از پیشگامان داستان‌نویسی نو در ایران است. به‌سبب پیروی از اندیشه‌های کمونیستی ناچار شد بیش از چهل سال از عمر خود را در تبعید سپری کند. بیشتر داستانهایش را در ایران نوشت و در دوران تبعید بیشتر به تدریس و معرفی ادبیات ایران پرداخت.
