اِبنِ بابِوَیه (ابن بابویه) فَقیه و مُحَدِّث شیعۀ قرن چهارم هجری قمری است. نامش اَبوجَعفر محمّد قُمی بود که به اِبن بابِوَیه یا ابن بابویه و صَدوق یا شِیخِ صَدوق شهرت یافت.
ابنِ اسفندیار، محمدبن حسن تاریخنگار ایرانی اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری قمری است. اثر او، تاریخ طبرستان، کهنترین کتاب موجود در تاریخ این سرزمین به زبان فارسی است.
اِبنِ اَثیر، عزالدین ابوالحسن علی (630-555 ھ ق) ادیب و تاریخنویس و محدِّث مسلمان عرب است.
نگاه کنید به نهج البلاغه
اِبنِ اَبی اُصَیبِعَه، احمد بن قاسم (668-600 ھ ق) پزشک و زندگینامهنویس مسلمان عرب است. خاندان اِبنِ اَبی اُصَیبِعَه از خاندانهای دانشمند سوریه بهشمار میرفت.
اِبلیس در قرآن نام فرشتهای است که از فرمان خداوند سر باز زد وحضرت آدم (ع) را سَجده نکرد. بههمینسبب از درگاه خداوند رانده شد و ازآنپس کوشید تا کسانی را که از بندگان نیکوکار خداوند نباشند گمراه کند. حَوّا، همسر آدَم، را فریفت و حوّا آدم را به خوردن میوۀ درختی که برای آنان ممنوع شده بود وادار کرد. در بعضی از تَفسیرها آمده است که ابلیس بهکمک یک مار توانست وارد بهشت شود. گروهی ابلیس را از جِنها دانستهاند. نامش در قرآن گاهی ابلیس و بیشتر شِیطان آمده است. هر موجود گمراهکننده را نیزشیطان نامیدهاند و قرآن آنها را یارانِ ابلیس میخواند.