طَبرى، محمدبن جَرير (310-225ﻫ ق) تاريخ‌نگار، محدّث، مفسر قرآن و نویسندۀ کتاب تاريخ طبرى است. این کتاب از منابع مهم تاریخ و به زبان عربی نوشته و به فارسی ترجمه شده است.
طَبْرِسی، ابوعلی فضل‌بن حسن (468-548 ﻫ ق) معروف به شیخ طبرسی، فقیه و مفسر و محدّث شیعۀ ایرانی و نویسندۀ تفسیر مَجمَع‌البیان است.
طاغوت در قرآن به‌معنای تجاوز از حد، به‌ویژه حد دینی و اخلاقی، و سرکشی و خارج شدن از مسیر فطری و طبیعی است. به‌نظر بیشتر فرهنگ‌نویسان طاغوت از ریشۀ طغیان است و به‌معنای بتها، کاهنان، شیطان و هرآنچه به‌جای خدا پرستیده شود. این واژه هشت‌بار در قرآن تکرار شده است.
طه نام بیستمین سورۀ قرآن کریم است که در مکه بر پیامبر اسلام (ص) نازل شد و 135 آیه دارد. نام دیگر این سوره کلیم است که از القاب حضرت موسی(ع) و به‌معنی هم‌سخن با خداوند است. در این سوره چگونگی سخن گفتن حضرت موسی (ع) با خداوند بیان شده است (آیه‌های 10 تا 18).
طاهر ذوالیمینین (159-207 ﻫ ق) سردار دلیر و جنگاور ایرانی در دورۀ مأمون، خلیفۀ عباسی، و بنیان‌گذار سلسلۀ طاهریان است. مأمون او را ذوالیمینین (دارای دو دست راست) لقب داد. نوشته‌اند این لقب به‌سبب توانایی او در شمشیرزنی با هر دو دست بوده است.
طلاق شصت‌و‌پنجمین سورۀ قرآن کریم است که در مدینه بر پیامبر اسلام (ص) نازل شد و دوازده آیه دارد. نام این سوره از آیۀ اول آن گرفته شده است.