طَبَرستان سرزمینی است کهن در ناحیۀ شمالی کوههای البرز در جنوب دریای خزر میان گرگان و گیلان. این سرزمین در دورۀ هخامنشیان (330-559 ق م) پَتْشْخوارگر و در دورۀ اشکانیان (226م-250 ق م) تپورستان نام داشت و پس از تسلط اعراب طبرستان نامیده می‌شد. محدودۀ سرزمین طبرستان تقریباً همان محدودۀ مازندران امروزی است که از اواخر دورۀ ساسانیان (652 – 226 م) مازندران نامیده می‌شد. نام طبرستان در اوایل دورۀ اسلامی در کتابهای جغرافی و تاریخ برای این سرزمین به‌کار برده شد. بنابر نوشته‌های محققان از حدود قرن هفتم هجری قمری (در دورۀ مغول) این منطقه با نام مازندران شناخته می‌شود.
طَبرى، محمدبن جَرير (310-225ﻫ ق) تاريخ‌نگار، محدّث، مفسر قرآن و نویسندۀ کتاب تاريخ طبرى است. این کتاب از منابع مهم تاریخ و به زبان عربی نوشته و به فارسی ترجمه شده است.
طَبْرِسی، ابوعلی فضل‌بن حسن (468-548 ﻫ ق) معروف به شیخ طبرسی، فقیه و مفسر و محدّث شیعۀ ایرانی و نویسندۀ تفسیر مَجمَع‌البیان است.
طاغوت در قرآن به‌معنای تجاوز از حد، به‌ویژه حد دینی و اخلاقی، و سرکشی و خارج شدن از مسیر فطری و طبیعی است. به‌نظر بیشتر فرهنگ‌نویسان طاغوت از ریشۀ طغیان است و به‌معنای بتها، کاهنان، شیطان و هرآنچه به‌جای خدا پرستیده شود. این واژه هشت‌بار در قرآن تکرار شده است.
طه نام بیستمین سورۀ قرآن کریم است که در مکه بر پیامبر اسلام (ص) نازل شد و 135 آیه دارد. نام دیگر این سوره کلیم است که از القاب حضرت موسی(ع) و به‌معنی هم‌سخن با خداوند است. در این سوره چگونگی سخن گفتن حضرت موسی (ع) با خداوند بیان شده است (آیه‌های 10 تا 18).
طاهر ذوالیمینین (159-207 ﻫ ق) سردار دلیر و جنگاور ایرانی در دورۀ مأمون، خلیفۀ عباسی، و بنیان‌گذار سلسلۀ طاهریان است. مأمون او را ذوالیمینین (دارای دو دست راست) لقب داد. نوشته‌اند این لقب به‌سبب توانایی او در شمشیرزنی با هر دو دست بوده است.