عُمَربن خَطّاب خلیفۀ دوم از خلفای راشدین و از یاران (صحابه) پیامبر (ص) است. در زمان خلافت او تاریخ هجری قمری وضع و شهرهای کوفه و بصره نیز ساخته شد. او با لشکرکشیهای خود، مرزهای خلافت اسلامی را از یکسو تا ایران و از سوی دیگر در افریقا تا مصر و لیبی گسترش داد. پسرش عبدالله‌ابن عمر از راویان حدیث و دخترش حَفصه از همسران پیامبر اسلام است. عمر را به‌سبب کوشش برای رعایت عدالت میان مسلمان و غیرمسلمان، فاروق خوانده‌اند. فاروق یعنی کسی که میان حق و باطل فرق می‌گذارد.
عُمَربن عَبدُالعَزیز (101-63 ﻫ ق) هشتمین خلیفۀ سلسلۀ امویان است. او در دوران کوتاه خلافتش (101-99ﻫ ق) به‌جای کشورگشایی و ثروت‌اندوزی، به رفاه مردم قلمروش توجه داشت.
عُلوفه به گروهی از گیاهان علفی می‌گویند که به‌عنوان خوراک به دامها می‌دهند. این گیاهان را گیاهان علوفه‌ای می‌نامند. بیشتر گیاهان علوفه‌ای جزو دو تیرۀ گندمیان و نخود هستند. علوفه هم به‌صورت تازه و هم خشک و انبارده (سیلو) مصرف می‌شود. شبدر، یونجه، جو دوسر، چاودار، جاروی رشتی (سُرگوم) و ذرت علوفه‌ای از مهم‌ترین گیاهان علوفه‌ای هستند. شاخ و برگ و دیگر بخشهای خوراکی گیاهان چوبی نیز برای تهیۀ علوفه به کار می‌رود.
عُبید زاکانی شاعر سدۀ هشتم هجری قمری و از نخستین طنزنویسان ایران است. بیشتر آثار او در نقد رفتارهای اجتماعی و اخلاقی حکومتگران و مردم دورانِ اوست. نام کامل او نظام‌الدین عبید زاکانی قزوینی و شناخته‌ترین کار او مثنوی موش و گربه است.
عِین‌القُضات همدانی (492-525 ﻫ ق) اندیشمند ایرانی است که به‌سبب نظریه‌های فلسفی‌اش به قتل رسید. از او چندین اثر به زبانهای فارسی و عربی به‌جامانده است. نامش ابوالمعالی عبدالله بن محمدبن علی میانجی است و به عین‌القضات (مروارید قاضیان) شهرت یافته است.
عید روزی است که آن را به مناسبتی ملی یا مذهبی جشن می‌گیرند. مثل نوروز یا جشنهای تیرگان، مهرگان و سده که عیدها و جشنهای ملی هستند یا عیدهای فِطر، غَدیر، پاک و فَصح که از عیدهای مذهبی به شمار می‌روند.