آسیای دستی (دَستاس) آسیای کوچکی است که با نیروی دست می‌گردد. آسیای دستی ساده‌ترین و قدیمی‌ترین دستگاه برای خُرد و آرد کردن دانه‌هاست. اختراع آن به دوران پیش از تاریخ و قرنها پیش از پدید آمدن آسیای آبی، آسیای بادی و آسیای ستوری می‌رسد.

آسیای سُتوری آسیایی است که با ‌نیروی حیوان می‌گردد. محورِ سنگِ گَردان این آسیا به‌وسیلۀ تیری افقی به حیوان وصل است. حرکت دایره‌وار این حیوان سبب می‌شود که سنگ گردان دور محوری که از سوراخ میان سنگ ثابت آسیا بیرون آمده است بگردد. آسیای ستوری را چون سنگهایی بزرگ و سنگین دارد خَراس، یعنی آسیای بزرگ، نیز می‌نامند. خراس را بیشتر با اسب، شتر و گاو می‌گردانند. آسیای اسبی را اَسپاس، آسیای شتری را شُتُراس و آسیای گاوی را گاواس نامیده‌اند.

آسیای صَغیر شبه‌جزیره‌ای است در آسیای جنوب غربی که امروزه بخشی از کشور ترکیه است. آسیای صغیر از شمال به دریای سیاه، از غرب به دریای اِژه، از جنوب به دریای مدیترانه و از شرق به بخش شمالی رود فُرات محدود می‌شود. تنگۀ داردانل، دریای مَرمَره و تنگۀ بُسفُر آن را از بخش اروپایی ترکیه جدا می‌کند. قسمت بزرگی از این شبه‌جزیره را فَلات آناتولی دربرمی‌گیرد.

آسیا بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین قارۀ کرۀ زمین است. این قاره با مساحتی در حدود 000 614 44 کیلومتر مربع و با جمعیتی نزدیک به 000 000 655 4 نفر ( برآورد سال 2020 م) بیش از 30 درصد خشکیهای زمین و نزدیک به 60 درصد جمعیت آن را دربرمی‌گیرد. قارۀ آسیا از شمال به اقیانوس منجمد شمالی، از شرق به اقیانوس آرام، از جنوب به اقیانوس هند، از غرب به دریای سرخ (بحر احمر)، دریای مدیترانه، دریای سیاه و قارۀ اروپا محدود است. غیر از سرزمین اصلی، قارۀ پهناور آسیا هزاران جزیره دارد که مهم‌ترین آنها از غرب به شرق عبارت‌اند از: قِبرِس، مالدیو، سری‌لانکا، اندونزی، فیلیپین، تایوان و ژاپن.

آسیا کاراَفزاری است که بیشتر برای خُرد و آرد کردن دانه‌های گیاهی به کار می‌رود. از آسیا برای گرفتن روغن از بعضی از دانه‌های گیاهی، خرد کردن سنگ نمک و سنگ گچ و آهک و بالا کشیدن آب از چاه، قنات و رودخانه و نیز در کاغذسازی و تولید الکتریسیته استفاده می‌کنند. به بنایی هم که این کارافزار در آن کار گذاشته شده است آسیا یا آسکَده می‌گویند.

نگاه کنید به آسیای آبی