عَنبَر سائِل درختى است خزان‌برگ و دارای 4 گونه. در چهل سال اخیر، یک یا دو گونۀ آن به ایران وارد و کاشته شده است. عنبرسائل را بومی ناحیه‌های شرق مدیترانه از جمله ترکیۀ امروزی و یونان دانسته‌اند.
عَناب درخت یا درختچه‌ای است خزان‌برگ که در نواحی گرمسیری و نیمه‌گرمسیری جهان پراکنده است. برخی گونه‌های عناب همیشه سبز است. تاکنون حدود 80 گونه از این گیاه شناخته شده است. در ایران 6 گونه عناب وجود دارد که در بیشتر نقاط کشور به‌ویژه در جنوب خراسان می‌روید. شناخته‌‌ترین گونۀ آن عناب معمولی است.
عَمامه واژه‌ای عربی است به‌معنی کلاهخود که در فارسی به‌جای دستارِ سر روحانیان به‌کار می‌رود. دستار پارچه‌ای دراز بوده که مردان دورِ سر می‌پیچیدند. جنس آن معمولاً از کتان، پنبه، پشم و ابریشم بوده و رنگهای گوناگون داشته است. در زبان فارسی مَندیل و سربند نیز برای این پوشش به‌کار می‌رود.
عَلیزاده، غَزاله (1327-1375 ﻫ ش) نویسندۀ ایرانی است که سه سال پس از درگذشتش، برندۀ جایزۀ بیست سال داستان‌نویسی شد.
عَلَویان طَبَرستان در سدۀ سوم هجری نخستین حکومت شیعۀ زیدی را در طبرستان پایه گذاشتند. طبرستان کمابیش برابر با مازندران کنونی بود و دامنۀ قلمرو علویان افزون بر طبرستان، دیلمان، گیلان، گرگان (گنبد کاووس کنونی) و گاه ری، قومس و زنجان را نیز دربرمی‌گرفت. بنیانگذار این خاندان، حسن بن زید بود (درگذشت 262 ﻫ ش/270 ﻫ ق) که با نام داعی‌الحق یا داعی کبیر شناخته می‌شود.
علی موسیو (1257-1288 ﻫ ش) روشنفکر و مبارزِ آزادی‌خواه و از بنیان‌گذاران و رهبر حزب اجتماعیون عامیون در تبریز است. او و فرزندانش در راه ایران و آزادی‌خواهی جان دادند. زبان فرانسه را به‌خوبی صحبت می‌کرد و با تاریخ انقلاب فرانسه (1789م) آشنایی داشت. در صحبتهایش برای مبارزه با استبداد، معمولاً از رخدادهای انقلاب فرانسه مثال می‌آورد. به‌‌همین‌سبب به علی موسیو معروف شد و چون به کربلا نیز سفر کرده بود از او با نام کربلایی علی موسیو نیز یاد شده است.