قَلع (Tin) عنصری است شیمیایی با نماد Sn، عدد اتمی 50 و عدد جرمی 7/118. نقطۀ ذوب قلع 97/231 درجۀ سلسیوس (C°) و نقطۀ جوش آن C° 2602 است. قلع دو نوع سفید و خاکستری دارد. چگالی قلع سفید 28/7 و چگالی قلع خاکستری 75/5 گرم بر سانتی‌متر مکعب در C°20 است. قلع 10 ایزوتوپ پایدار دارد که در سنگ معدن یافت می‌شود.

قُروه از شهرهای استان کردستان و مرکز شهرستان قروه است. این شهر در حدود 91 کیلومتری جنوب شرقی شهر سنندج، مرکز استان کردستان، و 415 کیلومتری جنوب غربی تهران قرار دارد. جمعیت قروه براساس سرشماری سال 1395 ﻫ ش، 276 78 نفر برآورد شده است.

قرون وسطیٰ (قرنهای پنجم تا پانزدهم میلادی) دوره‌ای از تاریخ اروپا بین دوره‌های باستان و جدید است. معمولاً سقوط امپراتوری روم غربی در سال 476 م را آغاز، و سقوط امپراتوری روم شرقی (بیزانس) در سال 1453 م را پایان آن می‌دانند.

قصه‌گویی هنر بیان قصه است. انسان نیاز دارد که به دیده‌ها و شنیده‌ها و تجربه‌های خود جان بخشد و دیگران را در آن سهیم کند. هرچند می‌توان قصه‌ها را گردآوری و منتشر کرد، اما آنچه خوانده می‌شود عیناً همان نیست که گفته می‌شود. بیان گرم و هنرمندانۀ قصه‌گو و ذهن خلاق او و شوق شنونده فضایی منحصربه‌فرد می‌آفریند که رمز پایدار ماندن هنر قصه‌گویی طی زمان بوده است.

قصه آفرینشی ادبی و تخیلی است که بر محور حادثه شکل می‌گیرد و از عصر سنتهای شفاهی به یادگار مانده است. بنابراین ماهیتی شفاهی دارد و از این راه حیات ادبی پیدا می‌کند. قصه به‌سبب ماهیت شفاهی‌اش آفریننده‌ای مشخص ندارد و محصول ذهن و تصورات نسلهای پی‌در‌پی یک قوم یا ملت است. قصه‌های عامیانه تاریخ زندگی و حوادث غالباً خیالی و بازتاب آداب‌ورسوم و عقاید و آرزوهای برآورده‌نشدۀ تودۀ مردم است. این قصه‌ها طی زمان به‌صورت نمادی از آرمانهای یک ملت یا قوم درمی‌آیند.

قِصَصُ‌الاَنبیا (داستانهای پیامبران) عنوان مشهور کتابهایی است دربارۀ احوال، تعالیم و زندگی پیامبران. سابقۀ گردآوری روایات مربوط به پیامبران پیش از اسلام به قرن اول هجری قمری بازمی‌گردد که ضرورت تفسیر آیات قرآنی به دلایل مختلف احساس می‌شد. در قرآن کریم به مناسبتهایی، از پیامبران پیش از رسول اکرم(ص) و گوشه‌هایی از زندگی آنها یاد شده است؛ و مقصود از آن برانگیختن توجه مردم به کوششهای آنها برای اصلاح عقاید دینی و روابط اجتماعی و تعالیم اخلاقی و به‌طورکلی تاریخ حیات انسان بوده است. به‌همین‌سبب اطلاع از فراز و نشیب زندگی پیامبران و مردم آنها از نخستین ایام نزول آن آیات قرآنی، برای مسلمانان بسی جذاب بوده است. در واقع از همان قرن اول کسانی در سرزمینهای تازه‌ فتح‌شده پیدا شدند که در کوی و بازار قصه‌های پیامبران را با آب و تاب و انواع مبالغه برای مردم می‌گفتند و به‌زودی کارشان بالا گرفت. این اشخاص در تاریخ اجتماعی آن دوران به قُصاص (قصه‌گویان) مشهور بودند.