قزوین، استان در تقسیمات کشوری جمهوری اسلامی ایران استانی است که از شمال به استانهای گیلان و مازندران، از شرق به استان البرز، از جنوب به استانهای مرکزی و همدان و از غرب به استان زنجان محدود است. مساحت آن حدود 568 15 کیلومتر مربع است. استان قزوین 6 شهرستان و 25 شهر دارد. مرکز این استان شهر قزوین است. جمعیت آن براساس سرشماری سال 1395ﻫ ش، 276 273 1 نفر برآورد شده است.

قزوین از شهرهای استان قزوین، مرکز این استان و مرکز شهرستان قزوین است. این شهر در حدود 150 کیلومتری غرب تهران قرار دارد. قزوین در دورۀ صفویان (1148-907 ﻫ ق) پایتخت ایران بود و امروزه از مراکز مهم اقتصادی کشور است. جمعیت قزوین براساس سرشماری سال 1395ﻫ ش، 748 402 نفر برآورد شده است.

قزاقها از طوایف ترک‌تبار ساکن شمال آسیای میانه هستند. آنها به زبان قزاقی، شاخه‌ای از زبان قبچاق، از خانوادۀ زبانهای ترکی، صحبت می‌کنند. این زبان در جمهوری قزاقستان، استان سین‌کیانگ در چین و استان بایان اوگلی در مغولستان، زبان رسمی شمرده می‌شود. امروزه بیشتر قزاقها در جمهوری قزاقستان ساکن‌اند.

قزاقستان کشوری است که بخش بزرگی از آن در آسیای مرکزی و بخش کوچکی از آن در قارۀ اروپا قرار دارد. از شمال و غرب با روسیه، از شرق با چین و از جنوب با قرقیزستان، ازبکستان و ترکمنستان همسایه است. دریای خزر در جنوب غربی آن واقع است. این کشور 900 724 2 کیلومتر مربع وسعت دارد. پایتخت آن نورسلطان است. تا قبل از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در سال 1991 م، قزاقستان یکی از جمهوریهای آن بود.

قصرشیرین از شهرهای استان کرمانشاه و مرکز شهرستان قصرشیرین است. این شهر در حدود 182 کیلومتری شمال غربی کرمانشاه، مرکز استان کرمانشاه، و 694 کیلومتری جنوب غربی تهران قرار دارد. قصرشیرین از شهرهای نزدیک به مرز ایران و کشور عراق است. جمعیت آن براساس سرشماری سال 1395 ﻫ ش، 473 18 نفر برآورد شده است.

قَشقایی نام ایلی مشهور مرکب از طایفه‌های متعدد است که در منطقه‌ای وسیع از صفحات جنوب ایران، مخصوصاً فارس، زندگی می‌کنند. هستۀ اصلی این ایل را ترکها تشکیل می‌دادند و سپس بعضی طوایف لُر، کرد، فارس، عرب و نیز کولیها به آن پیوستند. بعضی از پژوهشگران، ترکهای قشقایی را از طایفه‌های ترکمان آق‌قویونلو در غرب ایران؛ و بعضی دیگر از بازماندگان قبیلۀ ترک خَلَج در ایران مرکزی می‌‌دانند. نام ایل از واژۀ ترکی قشقا گرفته شده است که معنیهای مختلف برای آن شمرده‌اند و مشهورتر از همه به‌معنای خال سفید در پیشانی حیوانهایی مانند اسب، گاو و گوسفند است.