صَبا، ابوالحسن (1336-1281 ﻫ ش) نوازندۀ مشهور ویولن، معلم موسيقى و آهنگساز ايرانى است. او برای شماری از سازهای ایرانی و نیز برای ویولن که سازی غربی است، کتابهای آموزشی نوشت و بعضی از آهنگهای محلی ایران را جمع‌آوری و نت‌نویسی کرد.
صَحافی فن و هنر تنظیم و به‌هم بستن ورقهای کتاب و نوشته‌هایی مانند جزوه و دفتر و قرار دادن آنها بین پوششی به‌نام جلد و نیز تزیین آن است. صحافی ورقهای کتاب را ثابت نگه می‌دارد و از پراکندگی و پارگی صفحه‌ها جلوگیری می‌کند تا به‌آسانی بتوان از نوشته‌ها استفاده کرد. صحافی آخرین مرحلۀ تولید کتاب، مجله و دفترهای تجاری و اداری است.
صادقی، بهرام (1363- 1315 ﻫ ش) نویسندۀ نوآور ایرانی است. مجموعۀ داستان سنگر و قمقمه‌های خالی و داستان بلند ملکوت از آثار معروف اوست.
صاحبقرانیه بنایی تاریخی است در مجموعه کاخهای نیاوران در شمال شهر تهران. این بنا از کاخهای ییلاقی دورۀ قاجاریان است که در سال 1267 ﻫ ق، به‌فرمان ناصرالدین شاه قاجار در جای بنای کوچک زمان محمد شاه قاجار ساخته شد. نام این کاخ از لقب ناصرالدین شاه، صاحبقران،گرفته شده است.
صاحِب‌بن عَبّاد، ابوالقاسم بن عباد (385-326 ﻫ ق) ادیب مسلمان ایرانی است که در زبان و ادبیات عرب استاد بود و وزارت دو تن از پادشاهان سلسلۀ آل‌بویه را به عهده داشت. صاحب (به‌معنی دارندۀ مقام و کمال) لقب و شهرت ابوالقاسم بن عباد است. این لقب را برخی به‌سبب شاگردیِ و همنشینی با ابوالفضل بن عمید، وزیر رکن‌الدولۀ دیلمی که در نویسندگی و شاعری شهرت داشت، و برخی دیگر به‌سبب وزارت او در دورۀ مؤیدالدولۀ دیلمی (پادشاهی 373 -366 ﻫ ق) می‌دانند.
صاحب‌الزنج، علی‌بن محمد (درگذشت 270 ﻫ ق) رهبر قیام زنگیان در دورۀ معتمد، خلیفۀ عباسی، در سدۀ سوم هجری قمری است.