قطب‌الدین شیرازی، محمودبن مسعود (634-710 ﻫ ق) ملقب به علامۀ شیرازی و ملاقطب‌الدین، ستاره‌شناس، پزشک، فیلسوف، ریاضیدان و موسیقی‌دان ایرانی است که آثاری بزرگ و مهم در این دانشها نوشته است.
کِپلر، یوهانس (Johannes Kepler،1571-1630م) اخترشناس و ریاضیدان آلمانی است. او دربارۀ حرکت سیاره‌ها به دور خورشید به دستاوردهای تازه رسید و آن را به‌صورت قوانینی بیان کرد و شناختی جدید از منظومۀ شمسی به‌دست داد. کارهای علمی او در پذیرش نظریۀ خورشید مرکزی نقشی بسزا داشت و سبب شد بینش انسان از جهان هستی دگرگون شود.
فَضانَوَردی کاوشی است برای شناختن فضا از طریق فرستادن فضاپیماهای باسرنشین و بدون سرنشین. پیشرفت علم و فناوری در قرن بیستم میلادی باعث شد انسان بتواند دامنۀ مطالعه و پژوهشهای خود دربارۀ فضا را گسترش دهد، و ابزار و وسایلی بسازد و به فضا بفرستد تا علاوه‌بر افزایش دانش و برآورده کردن کنجکاوی خود، از دستاوردهای آن برای زندگی بهتر استفاده کند. دستاوردهای فضانوردی به شناخت بهتر زمین، منظومۀ شمسی و عالَم کمک می‌کند و کاربردهایی مانند پیش‌بینی بهتر وضع هوا، جهت‌یابی روی زمین و مبادلۀ اطلاعات با هر نقطه از کرۀ زمین دارد.
صورت فلکی هریک از 88 ناحیۀ آسمان است که مجموعه‌ای از ستاره‌های آن ناحیه، به‌شکلی خاص به نظر می‌رسند. این شکل برگرفته از تعدادی محدود از ستاره‌ها، به‌ویژه پرنورترین آنهاست. در گذشته صورتهای فلکی به شکلهای گوناگون تصور و نامیده می‌شدند، مانند صورت فلکی اسد (شیر) و دب اکبر (خرس بزرگ). امروزه نیز از همان نامها استفاده می‌شود. صورتهای فلکی در تعیین موقعیت اجرام آسمانی کاربرد دارند.
صوفی، عبدالرحمان (376-291 ﻫ ق) اخترشناس ایرانی است. مهم‌ترین اثر او کتاب صُوَرالکَواکِب دربارۀ صورتهای فلکی و ستاره‌های این صورتهاست.
عِلم تلاش و فعالیت انسان برای شناخت، درک و فهم پدیده‌ها و رویدادهای طبیعت، جهان و عالم است. علم با جستجو، کندوکاو، آزمایش، تجربه، تخیل، خلاقیت، پشتکار و دقت به‌دست می‌آید. علم به‌طورکلی از حوزه‌های علوم فیزیکی، علوم زیستی و علوم اجتماعی تشکیل می‌شود. علوم فیزیکی به مطالعۀ موجودات غیر زنده، علوم زیستی به مطالعۀ موجودات زنده و علوم اجتماعی به مطالعۀ جوامع انسانی می‌پردازد. حوزه‌هایی که از پیوند این علوم تشکیل می‌شود میان‌رشته‌ای نامیده می‌شود. به آنچه علم تولید می‌کند دانش (معرفت) علمی می‌گویند. فناوری محصول دیگر علم و حاصل کاربرد علم در عمل است. حوزه‌هایی مانند فلسفه، الاهیات، ادبیات و هنر نیز دانش تولید می‌کنند. در گذشته این حوزه‌ها جزو علم به شمار می‌آمد. آنچه امروز علم را از این حوزه‌ها جدا می‌کند روشهایی است که در علم به‌کار می‌رود.