غنی، قاسم (1331-1272 ﻫ ش) پزشک، مترجم، حافظ‌شناس و دولتمرد ایرانی است.
ضَحاک (اژی‌دَهاک) از چهره‌های داستانهای باستانی ایران و شاهنامۀ فردوسی است که بر جمشید شاه ایران پیروز شد و هزار سال با ستمگری حکومت کرد.
ظَهیر فاریابی از شاعران ایرانی پایان قرن ششم هجری قمری است. نامش ظهیرالدین و تخلص شاعری او ظهیر است.
طالبوف، عبدالرحمان تبریزی (1329-1250 ﻫ ق) نویسنده و از پیشگامان تجددخواهی در ایران است. کتاب احمد (سفینۀ طالبی) و مسالک‌المحسنین از مشهورترین آثار اوست.
طاهباز، سیروس (1377-1318 ﻫ ش) نویسنده، مترجم، ویراستار، روزنامه‌نگار ایرانی و گردآورندۀ آثار نیما یوشیج است. او دهها نوشته و ترجمه در حوزۀ ادبیات کودکان دارد.
طَبَری ( تبری) نام یکی از زبانهای ایرانی و شاخه‌ای از زبانهای ایرانی شمال غربی است که مردم طبرستان با آن سخن می‌گفتند. به زبان طبری مازنی، مازرونی و مازندرانی نیز می‌گویند. امروزه گویشهای گوناگون طبری در مازندران، بخشهایی از استانهای گلستان (در گرگان)، سمنان (در شهمیرزاد)، تهران (در رودبار قصران شمیرانات) و نیز شمال استان البرز (در شهرستانک) رواج دارد و بیشتر مردم به این زبان سخن می‌گویند. نام زبان طبری برگرفته از نام سرزمین طبرستان است.