اِبراهیمِ اَدهَم زاهدِ و عارِف مشهور ایرانی قرن دوم هجری قمری است.

نگاه کنید به فیل، سوره

نگاه کنید به فیل، سوره

اِبراهیم از پیامبران الاهی است. از او در کتابهای دینی یهودیان، مسیحیان و مسلمانان به احترام و نیکی یاد شده است. سورۀ ابراهیم در قرآن به‌نام اوست. در بعضی از سوره‌های قرآن به تلاش ابراهیم(ع) برای برانداختن بُت‌پرستی و دعوت مردم به یکتاپرستی اشاره شده است. در آیۀ 521 سورۀ نساء آمده است که خداوند ابراهیم(ع) را دوست صادق خود قرار داد. به‌همین‌سبب، مسلمانان او را ابراهیم خلیل نیز خوانده‌اند. یهودیان ابراهیم را نیای بزرگ خود و قوم یهود را از تَبار اِسحاق، فرزند او، می‌دانند. عربها نیز او را نیای بزرگ خود و قوم عرب را از تبار اِسماعیل، فرزند دیگر او، می‌دانند.

اِبراهیم نام چهاردهمین سورۀ قرآن کریم است که در مَکه بر پیامبر اسلام نازِل شد و 52 آیه دارد. چون در قسمتی از این سوره اشاره‌هایی است به بنای خانۀ کَعبه به‌دست حضرت اِبراهیم(ع) و نیایش آن حضرت به درگاه خداوند که خود و فرزندانش را از بت‌پرستی بازدارد، این سوره را اِبراهیم نامیده‌اند.