آنارشیسم نظریه‌ای است فلسفی و سیاسی دربارۀ سازمان اجتماعی یک جامعه که با دولت، قانون و هر گونه قدرت سازمان‌یافتۀ اجتماعی و دینی مخالف است. این نظریه قوانین دولت را سرچشمۀ فساد جامعه می‌داند و معتقد است که افراد باید آزادانه و داوطلبانه گروههای همیاری و همکاری تشکیل دهند تا امور تولید و مصرف جامعۀ خود را اداره کنند. پیروان این نظریه خواهان جامعه‌ای بدون نیروهای مسلح، دادگاه، زندان و قانون هستند.

آزادی امکان عملی کردن تصمیمهایی است که فرد یا جامعه به میل و ارادۀ خود می‌گیرد. اگر انسان بتواند همۀ تصمیمهایی را که می‌گیرد عملی کند و کسی یا سازمانی اندیشه، گفتار و کردار او را محدود نکند و در قید و بند در نیاورد، دارای آزادی مُطلق، یعنی آزادی بی‌حد و مرز است. اما چون انسانها به‌طور اجتماعی زندگی می‌کنند، نمی‌توانند آزادی مطلق داشته باشند. زیرا آزادی بی‌حد و مرز یک فرد به پایمال شدن آزادی افراد دیگر اجتماع می‌انجامد. به همین سبب است که هر جامعه‌ای با قانونها و مقررات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی خاصی هم حافظ آزادیهای افراد آن جامعه می‌شود و هم حد و مرزهایی برای این‌گونه آزادیها به وجود می‌آورد. قانونها و مقررات جهانی نیز آزادیهای مردم سراسر جهان و حد و مرزهای آنها را در جامعۀ جهانی معین و مشخص می‌کنند. تلاشها و مبارزه‌های انسان در طول تاریخ زندگیِ اجتماعی او همواره برای به دست آوردن آزادیهای مَشروع و قید و بند زدن به آزادی مطلقِ فرمانروایان ستمگر و زورمندان بوده است.

آریستو‌کراسی نوعی حکومت است که در آن کارهای جامعه در دست اَشراف، یعنی کسانی است که از برترین امتیازهای اجتماعی به‌صورت موروثی برخوردارند. در بعضی از کتابهای فارسی این نوع حکومت را حکومت اشرافی نامیده‌اند.