آل در فرهنگ عامۀ ایران، موجودی است افسانه‌ای. مردم آل را بیشتر به‌شکل پیرزنی بلندبالا، لاغر اندام و پَشمالو، با دست و پایی استخوانی، چهره‌ای زشت و سرخ و گیسوانی بلند و سفید وَصف کرده‌اند و اعتقاد دارند که آل دشمن زائوها (زنان تازه زایمان کرده) و نوزادان است.
آشپزی فن و هنر تهیۀ غذا از مواد خامِ خوردنی، با پختن و گاهی بدون پختن، است. این فن سبب می‌شود که موادِ خامِ خوراکی قابل هضم، اشتهاآور و لذت‌بخش شوند. همچنین امکان استفاده از فراورده‌های گوناگونی را که در طبیعت وجود دارد، برای انسان فراهم می‌کند. گذشته از این، پختن (یعنی عمل حرارت دادن) تخم انگلها و میکروبهای بیماری‌زا را، که در بعضی از مواد گوشتی یا سبزیها وجود دارد، از میان می‌برد و از امکان مبتلا شدن انسان به انواع بیماریها می‌کاهد.
آش خوراکی است رقیق که با بُنشَن و سبزی و گاهی همراه با گوشت و مواد آردینه می‌پزند و به آن چاشنیهای گوناگون می‌زنند. آش از کهن‌ترین غذاهای پختنی ایران بوده است و امروزه نیز یکی از غذاهای سنتی و عمومی مردم ایران است. در سفرۀ بیشتر مردم، به‌ویژه تنگ‌دستان، از غذاهای اصلی و در سفرۀ توانگران غذایی است که معمولاً پیش از غذاهای دیگر می‌خورند. عامۀ مردم می‌پندارند که برخی از آشها خاصیت معنوی و درمانی دارند و آنها را برای رسیدن به مراد و آرزوی خود به‌صورت نَذرانه می‌پزند.
آسیای بادی (آسباد) آسیایی است که با نیروی باد می‌گردد. این آسیای بادگَرد را بادآس و آسیاچَرخ هم نامیده‌اند.
آسیای آبی (آسیاب) آسیایی است که با نیروی آب می‌گردد. این آسیای آبگَرد را آب آسیا و در بعضی از شهرها و روستاهای ایران طاحون و طاحونه نیز می‌نامند که واژه‌ای است عربی.
آسیای دستی (دَستاس) آسیای کوچکی است که با نیروی دست می‌گردد. آسیای دستی ساده‌ترین و قدیمی‌ترین دستگاه برای خُرد و آرد کردن دانه‌هاست. اختراع آن به دوران پیش از تاریخ و قرنها پیش از پدید آمدن آسیای آبی، آسیای بادی و آسیای ستوری می‌رسد.