اِخلاص نام سورۀ صد‌و‌دوازدهم قرآن است که در مکه بر پیامبر(ص) نازل شد و 4 آیه دارد. کلمۀ اِخلاص در زبان عربی به‌معنی خُلوصِ نیّت، یعنی پاکی عقیده، است. چون اعتقاد به آنچه در این سوره بیان شده است نشانۀ پاکی عقیده و ایمان به خدای یگانه است، این سوره را اِخلاص نامیده‌اند. به‌این‌سبب که نخستین آیۀ این سوره از یکتایی خداوند سخن می‌گوید، این سوره را سورۀ توحید نیز خوانده‌اند.
نگاه کنید به غزالی، ابوحامد
اَحکامِ پنج‌گانۀ شرعی پنج حکم است که هر مسلمان که به سن بلوغ شرعی رسیده باشد در هر یک از کارهای خود با یکی از آنها روبه‌رو می‌شود. این پنج حکم عبارت‌اند از: وُجوب، حُرمَت، اِستِحباب، کِراهَت و اِباحه.
اِحیا (شبِ احیا) به هر‌یک از شبهای نوزدهم، بیست‌و‌یکم و بیست‌و‌سوم ماه رمضان گفته می‌شود که شیعیان مراسم مذهبی خاصی در آن شبها برگزار می‌کنند. احیا واژه‌ای عربی و یکی از معناهای آن شب زنده‌داری کردن است. شیعیان در شبهای احیا، تا سحر بیدار می‌مانند و قرآن، نماز و دعا می‌خوانند و این مراسم را احیا گرفتن می‌نامند. از خداوند آمرزش می‌طلبند و آرزو می‌کنند که حاجتهای آنان را برآوَرَد. شیعیان عقیده دارند که به احتمال زیاد یکی از این سه شب، به‌ویژه شب بیست‌و‌سوم، شبِ قَدر است. شب قدر، یا لَیلَة القَدر، همان‌طور که در سورۀ قدر آمده، شبی است که قرآن در آن نازل شده است.
اُحُد، غَزوه یکی از جنگهای پیامبر اسلام با مشرکان قُرَیش است که در سال سوم هجری قمری، در دامنۀ کوه اُحُد (در شمال مدینه) روی داد. به‌همین‌سبب آن را غزوۀ اُحُد (جنگ اُحُد) نامیده‌اند.
اَحزاب نام سی‌‌وسومین سورۀ قرآن است که در مَدینه بر پیامبر اسلام نازل شد و 73 آیه دارد. در این سوره، از احزاب، یعنی گروههای کافران، سخن رفته است که در غزوۀ خَندَق (غزوۀ احزاب) با هم متحد شدند و به جنگ پیامبر اسلام و مسلمانان آمدند، به‌همین سبب این سوره را احزاب نامیده‌اند.