اَرغَوان درخت یا درختچه‌ای است گلدار و زینتی. ارغوان بومی سرزمینهای جنوبی اروپا و جنوب غربی آسیاست و در ایران در شاهرود، گرگان، مازندران، گیلان، همدان، لرستان و فارس به حالت خودرو می‌روید. این درخت را در باغها به‌عنوان گیاه زینتی می‌کارند. بعضی از گونه‌های ارغوان را از خارج به ایران آورده‌اند، از جمله ارغوان کانادایی که گلهای آن صورتی‌رنگ است و ارغوان باختری، که هر دو بومی امریکای شمالی هستند، و همچنین ارغوان چینی که گلهای ارغوانی روشن دارد و بومی چین و ژاپن است.
اُرس درخت یا درختچه‌ای است همیشه‌سبز. تاکنون حدود 70 گونه ارس در جهان شناخته شده است که همۀ آنها در سرزمینهای سردسیری نیم‌کرۀ شمالی زمین می‌رویند. در ایران تاکنون 5 گونه ارس شناسایی شده است که بیشتر آنها در شمال کشور، از آذربایجان تا خراسان، می‌رویند. یکی از این گونه‌ها تقریباً در سراسر بلندیهای البرز و زاگرس تا کرمان و بندرعباس دیده می‌شود. این گیاه را سروِکوهی نیز نامیده‌اند.
اَرزَن گیاهی است یکساله و تک‌لَپه‌ای که دانه‌های ریز دارد و گونه‌ها و رقمهای گوناگون آن در سرزمینهای معتدل، نیمه گرمسیری و گرمسیری سراسر جهان برای خوراک انسان و دام کشت می‌شود.
اَدوِیه فراورده‌هایی است گیاهی که از اندامهای خشک‌شدۀ بعضی از گیاهان به‌دست می‌آید و برای خوشبو، خوشمزه و خوش‌رنگ کردن غذاها به کار می‌رود. ادویه کاربرد دارویی نیز دارد. اندامهای بعضی از گیاهان که به‌عنوان ادویه به کار می‌روند عبارت‌اند از: ساقۀ زیرزمینی (ریزوم)، پوست ساقه، برگ، غنچه، گل، میوه و دانه. مثلاً زردچوبه و زَنجِبیل ساقۀ زیرزمینی، دارچین پوست ساقه، میخک غنچه، زَعفران کُلاله (میله‌های مادگی گل) و فلفل میوۀ گیاه است. هِل،خَردَل و جوزِبویا دانۀ گیاه هستند. گاهی برگ و سر ساقۀ گلدار بعضی از گیاهان مانند نعناع، مَرزه وآویشن را خشک می‌کنند،به‌صورت گَرد در‌می‌آورند و برای خوشبو و خوشمزه کردن غذاها به کار می‌برند. ادویه واژه‌ای عربی و جمع واژۀ دواء (دارو) است.
اَختَر گیاهی است پایا (چند‌ساله)، گلدار و زینتی که بومی سرزمینهای گرمسیری و نیمه‌گرمسیری امریکاست و امروزه در مناطق معتدل جهان و نیز در باغچه‌ها و باغها کشت می‌شود. تاکنون بیش از 19 گونه از این گیاه را شناسایی کرده‌اند. پرورش این گیاه در نیمۀ اول قرن نوزدهم میلادی، نخست در فرانسه و سپس در کشورهای دیگر اروپا و امریکا آغاز شد. در نتیجه، دورگه‌هایی با گلهای بسیار زیبا از این گیاه به وجود آمده است.
اِبنِ بَیطار (646-586 ھ ق) گیاه‌شناس و داروشناس مسلمان اسپانیایی است. نامش ابومحمد ضیاءالدین عبدالله بود و به ابن بیطار شهرت یافت.