قُبَّةُالصَّخره نام بنا و گنبدی در محوطۀ مسجد الاقصٰی یا حرم‌ شریف در بیت‌المقدس است. صخره‌ای که زیر این قبه یا گنبد واقع است و هر سه دین بزرگ ابراهیمی آن را مقدس می‌دانند، نقطه‌ای است که پیامبر اکرم(ص) از آنجا به سفر آسمانی (معراج) رفت و نخستین قبلۀ مسلمانان شد.

قارعه نام یکصدویکمین سورۀ قرآن و در جزء سی‌ام آن است. در مکه بر پیامبر اسلام نازل شد و یازده آیه دارد. قارعه به معنای درهم‌کوبنده، از نامهای روز قیامت است. نام این سوره از نخستین آیۀ آن گرفته شده است.

قارون بنا بر روایتهای قرآن و تورات، مردی از قوم بنی‌اسرائیل بود. او در فرهنگ دینی نماد کفر، بدکاری و ثروت و مال‌اندوزی است. در ادبیات فارسی، قارون کنایه از کسی است که ثروت بسیار دارد، به آن مغرور و از بی‌اعتباری دنیا غافل است.

قاسِطین عنوانی است برگرفته از قرآن مجید، که امام علی(ع) و شیعیان آن را به معاویه و کسانی که در جنگ صفین با امام جنگیدند اطلاق کرده‌اند. قاسطین واژه‌ای عربی از ریشۀ قَسَطَ به‌معنی ستمگر است. قدرت‌طلبی و دنیاپرستی از مهم‌ترین ویژگیهای گروه قاسطین بود.

ق پنجاهمین سورۀ قرآن کریم و در جزء بیست‌وششم آن است. در مکه بر پیامبر اسلام (ص) نازل شده است و 45 آیه دارد. نام این سوره از نخستین آیۀ آن گرفته شده است که با حروف مقطعۀ ق (قاف) آغاز می‌شود. (حروف مقطعه یک یا چند حرف رمزگونه است که در آغاز 29 سورۀ قرآن آمده و جدا از یکدیگر خوانده می‌شود.) نام دیگر این سوره باسِقات (درختان بلند) است. این واژه در آیۀ دهم به‌کار رفته است.

قَدَمگاه به برخی از مکانهای زیارتی می‌گویند که گمان می‌رود زمانی یکی از پیامبران و یا مقدسان از آن محل عبور کرده باشد. غیر از جای پای منسوب به آن پیامبران و مقدسان، گاه جای سُم مَرکب یا اثر اصابت شمشیر، نیزه و عصای آنها که نشانۀ حضور و ورود آنها در جایی است، به‌عنوان تأییدکنندۀ قدمگاه شناخته شده است. در شماری از قدمگاهها، نقش دو کفِ پای انسان و گاه یک کفِ پا دیده می‌شود. معمولاً سنگ قدمگاهها را در محفظه یا بنایی نگهداری می‌کنند.