آبِ سنگین ماده‌ای است مرکب از دو‌تریُم (هیدروژنِ سنگین) و اکسیژن. نام شیمیایی آن دوتریم اکسید و فرمول آن O2D است. آب سنگین مایعی است شبیه آب و به مقدار بسیار کم در آب معمولی نیز وجود دارد. دوتریم از ایزوتوپهای ئیدروژن (هیدروژن) با عدد جرمی 2 است. به‌‌همین‌سبب، مولکول آب سنگین از مولکول آب معمولی سنگین‌تر است.

آبِ سَخت آبی است که صابون در آن کَف نمی‌کند و سبزی در آن به‌خوبی نمی‌پزد. سبب سختی آب وجود نمکهای کلسیم، منیزیم و آهن محلول در آب است. این نمکها در جِدار لوله‌های آب و دیگهای بخار و مانند آنها رسوب می‌کنند. در دیگ بخار، این رسوبها سبب می‌شوند که گرما به‌دشواری از جدار دیگ به درون آن منتقل شود. با افزودن صابون به این آب، نخست مقداری از آن با نمکهای محلول ترکیب می‌شود و نمکهای نامحلول به وجود می‌آورد. لکه‌هایی که روی دستشویی و کاشی و وان حمام دیده می‌شوند همین نمکهای نامحلول‌اند. با افزودن صابونِ بیشتر به آب سخت نمکهای محلول در آن به‌صورت نامحلول درمی‌آیند و سختی آب گرفته می‌شود. از آن پس، صابون در این آب کف می‌کند. به‌همین‌سبب، شستشو با آب سخت به مصرف صابون بیشتری نیاز دارد.

آب ژاوِل محلولی است از 10 تا 16 درصد سُدیم هیپوکُلُریت (NaOCl) در آب. آب ژاول ماده‌ای است سَمّی. رنگ آن نزدیک به زرد و طعم و بوی آن تند است. آب ژاول را برای گَندزدایی و بوزدایی به کار می‌برند. از این ماده در صنعت به‌عنوان رنگ‌زدا و سفیدکنندۀ پارچه و خمیر کاغذ استفاده می‌شود. در خانه‌ها، برای ضدعفونی کردن سبزیها و سفیدکردن رختها هنگام رخت‌شویی از آب ژاول استفاده می‌کنند. این محلول با نامهای گوناگون در بازار به فروش می‌رسد.

آب اُکسیژنه ماده‌ای است مرکب از ئیدروژن (هیدروژن) و اکسیژن که فرمول شیمیایی آن H2O2 است. نام علمی آن هیدروژن دی‌ اکسید است و آن را هیدروژن پِراُکسید نیز می‌نامند. به آب شباهت دارد، اما طعم آن تند است. آب (H2O)، که از پیوند دو اتم هیدروژن و یک اتم اکسیژن به وجود آمده است (H-O-H)، ترکیبی پایدار است. اما آب اکسیژنه، که از پیوند دو اتم اکسیژن و دو اتم هیدروژن پدید آمده است (H-O-O-H)، ترکیبی ناپایدار است و به‌آسانی اکسیژن اضافی خود را از دست می‌دهد. به‌همین‌سبب، اکسیدکنندۀ خوبی است، زیرا اکسیژن اضافیِ آن به‌آسانی با مواد دیگر ترکیب می‌شود.