آباَنبار مخزنی سرپوشیده است که در آن آب را برای آشامیدن ذخیره میکنند. آبانبارها یا شخصی هستند یا عمومی. آبانبار شخصی یا خانگی، آبانباری کوچک است که آن را در خانهها میسازند. آبانبارهای خانگی را از آب پاکیزۀ چاه، چشمه یا قنات پُر میکنند. از آب این آبانبارها فقط اعضای خانواده استفاده میکنند. آبانبار عمومی، آبانباری بزرگ است که آن را در محلههای پُرجمعیت شهرها و روستاها یا در کنار راههای کاروانرو بنا میکنند. این آبانبارها را در زمستان از آب باران و رود و در بهار از آب قنات یا چشمه پر میکنند. در ایران، آبانبارهای عمومی را بیشتر بهنام امام حسین(ع)، شاه تشنهلبان، ساختهاند و وقف مردم کردهاند. معمولاً همراه با آبانبار، باغ، کشتزار، خانه یا دکانی را هم وقف میکنند تا درآمد آن صرف تعمیر و نگهداری آبانبار شود.
کدخدا عنوان کسی بوده است که مردم یا حکومت او را به سرپرستی یک محله، دِه، صنف و طایفه انتخاب میکردهاند.
کبوترخانه (کبوترخان) بنایی است که برای لانه کردن کبوتران ساخته میشود. از فضولات کبوترها در کشاورزی و در صنایع چرمسازی، رنگرزی و ساخت باروت استفاده میشود. به کبوترخانه برج کبوتر نیز گفته میشود.
قهوهخانه نخست محلی عمومی یا خصوصی برای عرضه و نوشیدن قهوه بوده است. سپس در قهوهخانههای عمومی بعضی فعالیتهای ادبی و هنری و برخی سرگرمیها و بازیها نیز ظاهر شد. پس از رواج چای، این نوشیدنی نیز در قهوهخانهها عرضه میشد و بهتدریج جای قهوه را در ایران گرفت. در دورۀ اخیر در ایران، قهوهخانهها محلی برای نوشیدن چای و استفاده از چُپُق و قَلیان، صَرفِ صبحانه و نهار و گاه شام، ملاقات اشخاص، یافتن صاحبان مشاغل ساختمانی و نیز بعضی معاملات است.
قُفل ابزاری است برای محکمتر بستن انواع در، کشو، صندوق و مانند آن که با کلید و یا از راه تنظیم حروف و اعداد باز و بسته میشود. قفل را از مواد مختلف چون آهن، فولاد، برنج، طلا و چوب و به شکلهای مختلف میسازند.
قیچی ابزاری تیز است که با آن پارچه، کاغذ، مو، ورقِ فلز، سیم و اشیای دیگر را میبُرند و گاه شکل میدهند. این وسیله یک جفت تیغۀ نابرابر است که از وسط با میخ، پیچ یا پَرچ به یکدیگر وصل شدهاند. هر کدام از تیغهها سوراخی برای قرار دادن انگشت شست و دو یا چند انگشت دیگر دارد. قیچی را در اندازههای گوناگون و از فلزاتی مانند آهن و فولاد و یا پلاستیک فشرده و گاهی از پلاستیک و فلز میسازند.