قَلیان وسیلهای است برای دود کردن تنباکو. قلیان را با مواد مختلف میسازند و شکلها و تزیینات گوناگون دارد.
قَلَمزَنی هنر کَندَن نقش و نگار روی اشیای فلزی با استفاده از چکش و انواع قَلَم است. مس بهسبب نرمی و قدرت شکلپذیری در قلمزنی کاربرد بسیار دارد. طلا و نقره و آلیاژهایی مانند برنج (مخلوط مس و روی) و وَرشو (مخلوط مس، نیکل و روی) نیز در قلمزنی استفاده میشوند.
قَلَمکارسازی ایجاد نقش به رنگهای مختلف روی پارچۀ ساده با مُهر و قالبهای مخصوص است. از پارچۀ قلمکار، سفره، پرده، روتختی، رومیزی، دامن، پیراهن و کیف درست میکنند.
قَشقایی نام ایلی مشهور مرکب از طایفههای متعدد است که در منطقهای وسیع از صفحات جنوب ایران، مخصوصاً فارس، زندگی میکنند. هستۀ اصلی این ایل را ترکها تشکیل میدادند و سپس بعضی طوایف لُر، کرد، فارس، عرب و نیز کولیها به آن پیوستند. بعضی از پژوهشگران، ترکهای قشقایی را از طایفههای ترکمان آققویونلو در غرب ایران؛ و بعضی دیگر از بازماندگان قبیلۀ ترک خَلَج در ایران مرکزی میدانند. نام ایل از واژۀ ترکی قشقا گرفته شده است که معنیهای مختلف برای آن شمردهاند و مشهورتر از همه بهمعنای خال سفید در پیشانی حیوانهایی مانند اسب، گاو و گوسفند است.
قَصابی امروزه مکانی است که در آنجا گوشت را پس از پاک و قطعهقطعه کردن برای فروش عرضه میکنند. به کسی که این کار را انجام میدهد، قَصّاب میگویند. تا چندی پیش، حیوان حلالگوشت را در قصابیها میکشتند و گوشت آن را عرضه میکردند. این شیوه هنوز در بعضی شهرها و روستاها رواج دارد. قصابی از شغلهای سنتی محسوب میشود. کلمۀ قصابی در فارسی بهصورت مصدر و بهمعنی کشتن و تکهتکه کردن هم بهکار میرود.
قربانی تقدیم هدایایی چون موجودات زنده، میوه و دانههایِ گیاهیِ خوراکی، روغنها و مواد عطرآگین به درگاه خدا یا خدایان است. قربانی را برای نزدیک شدن به خداوند و بهدست آوردن خشنودی او و بخشایش گناهان و ادای نذر انجام میدهند. معمولاً موجودات زنده را با کشتن، سوزاندن و یا دفن کردن قربانی میکنند. مراسم قربانی در دینها و اقوام مختلف، متفاوت است و گاه با جشن و سرور و آدابی خاص همراه است. قربانی را معمولاً در عیدهای مذهبی، برداشت محصول، تولد، بلوغ، ازدواج و مرگ تقدیم میکنند. محل قربانی معابد، زیارتگاهها و مکانهای عمومی است. قربانی به معنای خاص، کشتن حیوانِ حلالگوشت مانند شتر، گاو، گوسفند، بز و پرنده است.