آرامیها قبیله‌هایی بیابان‌گرد از اقوام سامی بودند که درحدود قرن پانزدهم پیش از میلاد در سرزمین آرام در شمال سوریۀ امروزی و بخشهایی از بین‌النهرین ماندگار شدند. بعضی از پژوهشگران عقیده دارند که آرامیها از شمال شبه‌جزیرۀ عربستان به این سرزمینها کوچ کردند. در تورات، کتاب دینی یهودیان، آمده است که آرامیها در شمال سوریۀ امروزی، در نزدیکی شهر حَرّان، زندگی می‌کردند. آرامیها در سالهای قرن یازدهم پیش از میلاد، چندین دولت‌شهر،که مهم‌ترین آنها دمشق بود، تأسیس کردند. از آن پس، با دولتهای همسایۀ خود به‌ویژه آشور و بابِل، به جنگ و ستیز پرداختند. آشوریها، که بعد از پادشاهی تیگلَت پیلِسَر اول نیروی خود را از دست داده بودند، نتوانستند از نفوذ آنها در بابل جلوگیری کنند. در حدود سال 1080 ق م، آرامیها بابل را به تصرف درآوردند و مدتی بر این سرزمین فرمانروایی کردند. در قرن نهم پیش از میلاد، سرزمینهایی که از بابل تا ساحل خلیج فارس گسترده می‌شد در تصرف گروههایی از آرامیها بود که کَلدانی نامیده می‌شوند.
